ruhtan tortular, nuh'tan gemiler

geceydi yine.
içmiştik biraz.
gömlek giymezdi pek.
o gün giymişti.
lanet olsun harika görünüyordu.
geçen zamanı hatırlamıyorum.
gömleğinin karelerine bakıyordum.
karelere kendimi iliştiriyordum.
her fotoğrafta gülüyordum.
sesinin bana gelişi gecikiyordu.
dudakları sürekli dans ediyordu.
beni dansa kaldırsalardı ya, diye geçiriyordum içimden.
derken kırıcı ezici parçalayıcı bir laf etti.
nedendi bilemedim hiç.
evet biraz kırılgandım o zamanlarda da.
o da ben kırılırken seslerini duymuştu parçalarımın.
ben gidiyorum dedim mi demedim mi hatırlamıyorum.şimdi bunun bi önemi yok nasılsa..
hızla karanlığa karışıyordum.
peşimden geldi.
inanabiliyo musun
peşimden geldi diyorum. kolumu tuttu.
o an bana elektrik çarptığına yemin edebilirim
o an karnımda solucanlar uçmayı öğreniyordu sanki
içimde bir geyik korkmadan bir çitanın yanına koşuyordu
bırak beni dedim mi demedim mi noldu bana nerdeyim nasılım (mükemmelim)
işte o an.
yani peşimden adımını bile atmayacağını düşündüğüm o an
bana "gel" diyodu.
ben de gitmiştim diye hatırlıyorum.
nuh'un gemisine biraz ısrardan sonra gelmiştim
nuh beni öptü.
geyik olmak çok güzel diye düşündü ben.
ben nuh'u öptüm
titriyordum.dokunuşları hafif ve çekingendi.
tüm bu olanlara inanamayarak eve dönmüştüm. bahçede biraz ot yiyip, evin kapısını açtım.
soyundum geyikten.
onu aradım. sabaha kadar ne konuştuk, hatırlamıyordum.
güzeldi.
aynı ormanda ona bi daha rastlamadım
aynı gemide bi daha ona rastlamadım.
mutlu bi sonu yoktu bu hikayenin. ama mutsuz da değildi.
yaşan'anlar yaşananlar olarak kalmaya devam edicekti.