çağrışım...

bu resim anneyi çağrıştırdı bana. özellikle benim annemi. gitgide benzemekte olduğum annemi. kimi zaman serinleyebileceğiniz bir ağaçtır. dallarının arasından güneşi görmek mutluluk verir. en sevdiğiniz meyveleri verir. salıncağınızı kurup, kahkahalarla salınırsınız havaya doğru. yapraklarını dökse de vardır hep. hep yanınızdadır. yüzeyi kabuklu görünse de, içi taptazedir hala. ve hiç bir insan evladının onu kesmesine tahammül edemezsiniz, hatta buna izin dahi vermezsiniz. çünkü o ağaç, dallarını havaya kaldırıp, tüm güzelliği kucaklamaktan başka birşey yapmıyordur. ona zarar gelsin istemezsiniz hiç. tıpkı onun da bunu istemeyeceği gibi.
karşınıza tüm dünyayı alabilirsiniz onun için.
annem dün gece "ay mı yıldıza aşık yıldız mı aya sence" dedi. dün geceki cevabım önemli değil.. işte bugüne taptaze bi cevabım var. "ay sana aşık, sen aya" anne. karşılık beklemediğin halde, karşılığını veriyor sana. şarkılarını bir o duyuyor bazen. çünkü herkes o kadar dünyaya boğulmuş ki, dinlemiyor kimse seni.

anne ağaçtır işte.. annesi olmayan bir çocuğu, eminim kimse anlayamaz. çünkü o çocuğun serinleyecek bir ağacı yoktur. oynayacak bir salıncağı..o çocuğun bir kucağı yoktur artık.
tüm dileğim, ben ağaç olana kadar, kaç dalı kalmış olursa olsun, yanımda kalması...
evet tüm isteğim bu hayattan.