bir hayal kurdum.
sen vardın.
benimleydin.sadece bi kaç karede evliydik, ne komik di mi?
koşuyoduk sahilde..dizlerimize kadar ıslanmıştık.
sen bana bulanmıştın ben sana.
kumlar yapıştı çıplak ayaklarımıza.
çırılçıplaktık ama sadece biz görebiliyorduk bunu.
elimi hiç bırakmıyordun.
birbirimizin içine yolculuk eden seyyahlardık.
çok eğleniyorduk
kuralların yoktu orda.
dünyadan büyük kahkahalar atıyorduk ilk defa!
belki geceydi belki sabah..bunun bi önemi de yoktu bizim için..
çünkü geceyi sabaha bağlayan bizdik..
bir hayal kurdum.
ben vardım.kollarında uyuyordum.
uyanırsam giderim,uyanırsam git dersin diye gözlerimi açmıyordum.
fısıltını duyuyordum ensemdeki tüyler kıpırdanıyordu.
parmaklarının arasında bir et yığını olmamak için ruh oluyordum.
en güzel dokunuşlarını bir sandıkta biriktiriyordum..
seni istediğim anlarda, ki her ana karşılık geliyordu bu, sandığı bir gelinin çeyizini açarken duyduğu heyecan gibi değil de bir hazine bulmuşçasına açıyordum.
çıkıyordu dokunuşların..parmakların gümüşsü bir parıltıyla aydınlatıyordu tenimi. hazineydin bana henüz bahşedilemeyen. ruhum kıyılarına uzanan kum gibiydi..denizin olmak isterken.
kumdum.kuruydu yüzeyim..kazdıkça sırılsıklam aşık oluyordum.ne tuhaf di mi..diplerde bi yerlerde denizimi hissediyordum.ayak parmaklarının arasına yapışıp evine kadar götürdüğün kumdum işte..her gece, yalnızlıklarında özgürleşen bir adamı görüyordum. denizi izliyordun bazen..bense seni. denizin ufaladığı kumları kim görebilirdi ki..
bir hayal kurdum..
hep beni hayal ediyordun.