sultanahmetcamii

ahh dün akşam sultanahmet camisindeydim.
ya hani bi akşam rengi vardır.geceye aşık tonlarında.koyu bi mavi demek yeterli olmıcak bu renge.o yüzden herkes istediği rengi hayal etmekte serbest.
caminin içinde değildim.ama mekanın içindeydim.sessizdi.gökyüzüne baktım uzun uzun.martılar parlıyordu.sesleri avluda yankılanıyordu.bunu yazmalıydım.belki o anda yazsam çok daha iyi anlayacaktınız.hatta belki biraz huzur bulacaktınız.ya lütfen bunu sizde yapın diyim o zaman ben.akşam hava kararırken gidin.karardığında da orda olun. mucize die bişi varsa o huzurdur.huzur diye bişi varsa o aşktır.neye kime duyulduğu önemli değil..bir mucizenin içinden geçtim..bir huzurun göğünde uçtum. bir aşkın tadına doyamadım.

(çok şey hissettim ordayken.çok doldum.çok da temizledi beni sessizlik.yok hayır bir camii olduğu için değil huzurum.böyle de olabilirdi elbet. sadece, o avluda istanbulun dışına, zamanın dışına, belki de gerisine çıkmış gibiydim.kalabalığı unutmuştum o anlarda.neyse uzatmak anlam katmaz.denemelisiniz.kaç kişi giderseniz gidin, teksiniz..büyülendim...yani bişi çıkıcak bu yazıdan die umduysanız yazık oldu.oraya dediğim zamanlarda giderseniz yazım amacına ulaşır.ve huzurumuz çoğalır.)